Que coneishi un tipe qu'escriu en gascon, que s'a inventat ua grafia personau tà escríver en aqueth idioma, ua sòrta de grafia classica gascona, e qu'a fixat los limits deu territòri de la soa lengua au triangle gascon enter Garona e Pireneus. Un bon gasconista, qué.
E çò qui'ns càmbia drin, miratz: los occitanistas que'u veneran. Cap d'eslamas de l'in.hèrn non son estadas promesas tau nòste escrivan.
S'ageish de Pey de Garros, prumèr escrivan, o l'un deus "mes prumèrs"- qui hasó deu gascon ua lengua literària (sègle XVI). E deu son manifèste qui apareish en frontispici de las soas poesias gasconas, e qui podetz léger parciaument sus la maqueta d'aqueth blòg, que's pòt díser que signa la debuta de la consciéncia nacionau gascona. No's pòt pas parlar de "separatisme" gascon, sens citar lo son fondator: Pèir de Garròs.
E que no'm vengan pas a díser que Pèir de Garròs, qui èra de Lomanha, país gascon a la termièra dab Lengadòc, e qui hasó los sons estudis a Tolosa, ignorava l'existéncia de las autas varietats occitanas e deu lengadocian en particular.
Ja seré òra que gasconistas e occitanistas arrestèssen de's pelejar e aprengossen a tribalhar amassa tà dehéner la lengua, en tot arrespectar las sensibilitats deus uns e deus autes. Tròp d'energia guastada en bruts, e en de balas, que poiré servir tà un tribalh utile tà la lengua, ça'm sembla. E la lengua non se'n portaré pas mes mau.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada