Tà Cantàbria

Uei que me'n vau tà Cantàbria. Lo dinnar qu'ei previst a l'unica botiga de Oriñón qui ven de tot e qui't hè lo restaurant tanben. Lo repèish complet n'i ei pas car e qu'ei tostemp animat de bona man(i)èra peu patron, un òme aimable e charraire. A Oriñon, que i èi rendetz-vos dab los vutres de la Peña Candina. Qu'ei l'unic endret qui coneishi on los vutres rossàs, qui non trobam pas qu'en altitud peus nostes Pirenèus, e's prenen per ausèths de mar. I passarèi ua bona partida deu dia, que voi percórrer lo camin deus senderistas qui sort de la plaja de San Julián o de la de Sonabia - qu'ac èi dejà hèit fòrça mes qu'un còp mès non me'n harti pas. Puish que partirèi tà Cabuérniga on e serèi basat per quauques dias. Libertat e Natura que seràn los mens mèstes.