Eleccions catalanas

N'ac sèi pas gran causa en politica catalana. Totun, lo resultat de las eleccions legislativas que'm sembla aisit de compréner. Los tres partits qui èran au poder, liderats peu Partit Socialista de Catalunya (PSC-CpC) que's son tots ahonsats, los verds d'ICV-EUiA mensh que los autes dus (PSC e ERC). E lo centre-dret qu'ei tornat devath la soas formas catalanonacionalista e ispanonacionalista- en clar, Convergència i Unió (CiU), autonomista mès guaire independentista- e los deu Partido Popular (PP), vadut tresau fòrça politica de Catalonha. Me sembla qu'aquò se ditz alternància, tot simplament. Qu'ei normau e guaire significatiu de qué que sia, pensi jo. Sustot en aqueth temps de crisi.

N'i a qui i veden un trionf de l'independentisme dens lo resultat d'aquestas eleccions. Trionf, aquerò qu'ei exagerat. B'ei cert lo partit de Joan Laporta, Solidaritat Catalana per l'Independència, qu'ei entrat au parlament dab quate siètis. Totun, que'm sembla qu'a sustot beneficiat de l'efeit de l'alternància au despens deu partit independentista de la coalicion au poder, Esquerra Republicana (ERC).

L'elector catalan de base qu'ei catalanista, mès aquò non vòu pas díser independentista, ça'm sembla. L'independentisme, aquerò ei valeder en un món virtuau, en un saunei de colors de senyera. Dens lo món reiau, lo passatge a l'acte non ei pas tant evident. Los independentistas catalans qu'auràn enqüèra tribalh de hèr tà convéncer los electors que la felicitat passa per l'Estat pròpi.