I credi pas tròp a las frontèras linguisticas au dehens de la nòsta romània. De frontèras naturaus, n'i a pas nada, ça'm sembla. Se vos amuishan quin hossat mei pregon assepara duas lenguas romanicas, n'ajatz pas créder qu'aquò ei ua frontèra. N'ac ei pas. En realitat, aqueth hossat qu'ei ua hòssa. Que son las tombas on estón enterrats tots los parlars qui hasèvan de transicion, o que n'ac hèn pr'amor que ne son pas tots morts e que'us vòlen enterrar vius. B'ei plan per aquò que las isoglòssas coincideishen rarament dab los limits deus maines revendicats per las lenguas romanicas estatutàrias.
Lo parlar -la lengua vertadèra- que complica o qu'empacha lo pensar politicament corrècte.
1 comentari:
es joios aqui de bon matin....
Publica un comentari a l'entrada