Sho!

Que soi a tornar léger "Sho!" de Terèsa Pambrun-Lavit. Quant de còps l'èi dejà lejut? Sèi pas, mès aquesta novèla que m'encanta. Dilhèu serà pr'amor que parla deus Ròms, dilhèu sera pr'amor que tracta de la perduda de l'identitat, o dilhèu serà pr'amor de l'estile, de la lengua, ua lengua qui hè arresoar la canta de las nestas e deus gaves, ua lengua gascona purissima. O mes segurament qu'ei pr'amor de tot aquerò amassa.

" Que pican mots de hered eras gotas de ploja de qui s'espèrlan sus eth teit. Aubor que i a en lheit de Lisà. Assorinada devath dera piala de còsnas, qu'escota a pujar lentaments eth monde reau. Qu'ei espessa era suberada de mantas. Caperant era jaça, eth plumion arroi que drava era avançada deras idèas qui s'aprèssan, escusèras, ath arràs dera consciéncia. Ua votz atebida que l'arriba deth dehòra, que s'arremata era hemna drin més acucada ena còtha. Escotar era cascaverada, comptar eras gotilhadas. Arribar a cent e tornar començar. Tant que i a ploja. Tant que i a parpalhadas luscas ena pensada. Acaçar eras ompras drin mes encòra. Non mudar peu. Non mautar veta. Desvirar era vita. "

Sufeish de léger l'òbra de Terèsa Pambrun-Lavit tà compréner quin òm pòt càder (o càger ;) amorós de la lengua gascona.


Sho! qu'ei estat editat dens la coleccion Solei d'Autan per l'Institut d'Estudis Ilerdencs dab l'ajuda de la diputació de Lleida (Catalonha).