'Escantilh', l'ipotèsi d'un gasconisme.

Tà virar lo mot occitan mena (fr. sorte, espèce), lo gascon que pòt emplegar un mot pròpi 'escantilh' (ved. dic PN e Tot en Gascon). Aqueste mot 'escantilh' qu'ei aparentat au mot francés 'échantillon', a l'espanhòu 'escantillón' e au catalan 'escantilló'. Segon l'Alcover-Moll,  lo mot catalan escantilló qu'ei ua adaptacion  de l'espanhòu escantillón. Segon lo DRE, lo mot espanhòu escantillón que provieneré de l'ancian francés escantillon. Totun, se non m'engani pas, lo mot 'escantillon' n'ei pas atestat en francés, en l'ancian pas mei qu'en la lenga modèrna. En tot cas, lo dic. Godefroy non menciona pas aquesta fòrma. Las fòrmas mei ancianas en francés (sensu lato) que son amb ua d e non ua t, com en occitan, en conformitat dab l'etimologia, deu latin 'scandiculum' (varianta de 'scandaculum'). En francés sensu stricto la fòrma quasi modèrna 'eschantillon' qu'ei relativament anciana, qu'ei dejà atestada au sègle 13.  Que'm sembla pòc probable qu''eschantillon' é pogosse estar a l'origina deu mot espanhòu 'escantillon'. Alavetz, tienent en compde 'escantilh' qu'ei un mot gascon, l'ipotèsi que l'origina deu mot espanhòu sia gascona e non francesa que'm semblaré mei logica. En occitan non-gascon, la fòrma en -t- qu'ei desconeguda, que i trobam plan 'escandilh' e escandalh', totun non escantilh. Lo prèst gascon escantilhon, derivat afixat d'escantilh qu'ei ua ipotèsi qui caleré espravar mei endavant, ce'm sembla. En tot cas, escantilh dab lo sens de sòrta, traca, qu'ei un gasconisme clar.