Dus sonets gascons

 Sonet tà la lenga gascona.

Despuish qui m’estanquèi a Lorda per escàs,

Que’m sorteishen mots beròis, tostemps, shens cessar.

En poèmas navèths que’us voi tots acessar

Tà que s’i sentescan tots ad aise en tots cas.

Emparats hens vèrs ciselats ena mia lenga,

Que son mots qui lugrejan com estelas

qui teishen en cèu negre unh arrèt de telas

de lutz. Diu volha qu’atau tostemps s’avienga !

Quau ei este idiòma qui’t hè tanta hrèita 

E qu’empleguè la Senta Verge hens ua còva ?

Quin s’apèra aquera lenga d’alcòva ?

De mots gascons aquera lenga qu’ei hèita,

Gascon qu’ei eth son nom, gascon plan que sona.

Diu me dau, era mia lenga b’ei gascona !

Sonata tà Chelo.

Chelo que sona com ua doça sonata

De nòtas claras e de timbre celestau.

Chelo que hè arressoar per tot l’ostau,

Botassats d’arríder sonant a tocata.

Chelo que sona com  un infinit consòu

Qui t’arreviscola per nueits acorcidas,

Quan las amnas e’s hèn un chic deprimidas

E lo tristèr e’t vòu cambiar en praube hòu.

Chelo que sona com l'unic apatziment,

Quan l’adirèr e ‘t crudanha l’esperit

E qu’as lo còr espravat  per bèth patiment.

Totun, tàd Amor non hè hrèita nat turment

E au pregon medish d’un praube còr herit, 

Que s’i està Chelo,  que non nat  esturment.