arronsar
1 1 v. tr. [LC] Disminuir per contracció el volum (d’alguna cosa, especialment del cos o d’algun dels seus membres). Arronsar les cames. Arronsar les espatlles.
1 2 intr. pron. [LC] El llit era tan curt, que s’havia d’arronsar per dormir. S’estira i s’arronsa.
1 3 [LC] arronsar les celles Arrufar-les.
1 4 [LC] arronsar les espatlles Endurar quelcom amb resignació sense fer res per evitar-ho.
1 5 intr. pron. [LC] arronsar-se d’espatlles Desentendre’s .
1 6 intr. pron. [LC] Un teixit o cosa similar, encongir-se en ésser mullat.
2 intr. pron. [LC] Perdre el coratge, la resolució. Semblava decidit a fer-ho, però a la primera dificultat es va arronsar.
L'etimologia d'aqueth mot, atestat en catalan a partir deu sègle 13, qu'ei escura. Coromines que'u relacionava, de manèira hòrt dobtosa, dab l'arabe ar rams qui significa la grimaisha, la monarda. Totun, la relacion semantica enter lo vèrbe catalan e lo mot arabe n'ei pas guaire evidenta, e la proposicion de Coromines que sembla hòrt pòc versemblanta.
Aqueth vèrbe, o un omonime, qu'existeish en gascon. Qu'ei grafiat arrounssà e arrounçà per Palay, arronsar per Morà (Tot en Gascon) e que significa tirar, gitar. Pèir Morà no'n prepausa nada etimologia. Jo que pensi lo mot gascon arronsar que poiré estar ua varianta morfologica deu vèrbe ahonsar, o sia la grafia arronsar que representaré, en fèit, *arhonsar (arh- que's pronóncia arr- en gascon). La mutacion tà ar de la a iniciau qui precedeish ua consonanta qu'ei frequenta en gascon, cf. aueitar / argüeitar, aturar / arturar, aténher / arténher etc, etc. O arhonsar que's pòt autanplan estar per arrehonsar, la simplificacion de la protèsi arre -> ar- estant comunament observada en ancian gascon. La construccion de ahonsar / arronsar que s'assembla evidentament a la de en·honsar. A(r)honsar que deriva de a + fons + ar., possiblament per atraccion antifrasica deu vèrbe arronçar qui significava plegar, aplegar (enqüèra viu en vath d'Aspa). En gascon contemporanèu, ahonsar qu'ei sinonime de ahonar qui a dus significats: en·honsar e tirar, gitar (en particular dab ua hona, cf. francés foncer = fondre, de l'oc. fònda qui significa hona), mentre arronsar que non significa sonque tirar, gitar dab la violéncia suggerida per la (faussa) particula prostetica arr-, quitament trucar. En lengadocian deu comtat de Foish, lo mot arronsar que i ei coneishut e qu'a la significacion gascona deu mot (tirar, gitar) (Alibèrt). Mei enlà, en l'airau occidentau deu lengadocian de cap au Carcin e au Roergue, que i trobam lo nòste mot devath la fòrma "ronsar" o "ronçar" (Alibèrt, Mistral). En la nòsta ipotèsi, aqueste mot, qui demora shens explic etimologic, qu'ei un gasconisme ipercorregit ( de a + fons + ar). En aranés, lo mot que i a ua significacion completament diferenta, que vòu díser hauçar (o segotir) las espatlas, com en catalan. Sus l'etimologia d'aqueth arronsar aranés e catalan, adara que i tornam.
Qu'ei possible lo mot catalan arronsar (var. arrunsar) que sia un ancian gasconisme, en arrepresentar a + fons+ ar. Aquera etimologia deu mot gascon que pòt explicar pro aisidament los significats deu mot en catalan, plan mei aisidament que non la locucion araba ar rams (la grimaisha). Totun, que i demora unha auta possibilitat, hòrt mei probabla, qui harè derivar lo mot catalan arronsar deu francic *hrŭnkja (qui significava plec, arruga) o sia lo vèrbe francic *hrŭnkjan (ahroncilhar o *arroncilhar, plegar, arrugar) , shens aver necessàriament de recórrer a un gasconisme quin que sia. Aqueth medish vèrbe francic *hrŭnkjan qu'ei probablament a l'origina deu vèrbe gascon arronçar (vath d'Aspa) e deu son derivat afixat ahroncilhar o *arroncilhar qui hè pensar a "subercilhar". En gascon, lo mot arronsar ( o arronçar) qu'ei locaument sinonime d'aplegar: arronçar lo bestiar (a Aspa). Aqueth mot francic (se non lo quite mot gascon, per ipercorreccion) qu'ei tanben a l'origina deu vèrbe francés froncer de medisha significacion que lo mot gascon arroncilhar (grafiat arhoncilhar en los dicc. P. N. e TeG). En ancian francés, la fòrma deu vèrbe qu'èra froncier puish froncir, en occitan non-gascon fronzir, d'aquiu lo catalan frunzir, l'espanhòu fruncir e lo portugués franzir qui'n derivan tots tres. Notatz que, segon lo parer deus lingüistas, la f deus mots de la seria froncier, froncer, froncir etc n'ei pas etimologica (cf. lo mot deu francés antic ronche = gasc. roncilh, arroncilh) . La question d'ua ipercorreccion de çò qui podèva estar arresentit com vulgarisme gascon qu'ei donc pausada (cf. en gascon froncilh, fòrma d'*arroncilh). B'ei possible lo mot froncir que podó viéner deu lengadocian pròishe deu gascon (mot tolosan qui viatjè dab lo comèrci deus teishuts lengadocians) de cap au sud (peninsula iberica) e de cap au nòrd entau francés (froncier, froncir, froncer) e mei enlà dinc a Flandras, l'aute país deus teishuts. "Arroncilh" que's disèva antigament ronze en ancian neerlandés, fronze en concurréncia dab ronze en neerlandés mejan, uei lo dia que s'i ditz frons). La fòrma dab f qu'ei anciana, dejà a la fin deu sègle XI en francés: froncier, possiblament deu gascon arroncejar corregit en froncejar (frounceyà) mei tard froncir, aqueste darrèr de l'occitan fronzir, froncir, format a partir deu mot fronç (cf. gascon froncilh), ipercorreccion deu mot arronç, derivat postverbau d'arronçar.
Tà díser har las cilhas, subercilhar, los catalans que disen "arronsar les celles", exactament com en francés "froncer les sourcils". Alavetz, en gascon que i degó aver dus mots "arronsar" d'etimons plan distints. Un qu'ei *arhonsar, derivat d' ahonsar, construsit a partir de a + fons+ar : ahonar, tirar, gitar. L'aut qu'ei *arronçar o arronsar (plegar, aplegar) qui ei probablament la fòrma romanica derivada deu francic *hrŭnkjan, comuna au catalan e au gascon, e conservada atau en gascon d'Aspa. Aqueth mot - o un derivat afixat- qu'ei a l'origina deu mot francés froncer (occitan non-gascon froncir, catalan frunzir, espanhòu fruncir, portugués franzir). En catalan, lo doblon arronsar / frunzir (aqueth manlhevat de l'occitan) que va perméter las especializacions semanticas d'arronsar. Los gascons, eths, qu'encontrèn un problèma plan de lor: lo de l'omonimia enter los dus mots antifrasics "arronsar" e "arronçar". Alavetz, tà evitar la confusion, que's degón inventar lo mot arhoncilhar (*arroncilhar), per afixacion d'arronçar, qui acacè e remplacè quasi completament la fòrma simpla arronçar (sauv en Aspa), mentre aqueth darrèr mot que i ei demorat intacte en catalan e en aranés dab la grafia arronsar. La grafia "ahroncilhar" per "*arroncilhar ", promavuda per Per Noste, que i dèisha supausar la traça d'ua f etimologica hèita h. Se n'ei plan lo cas, lo mot catalan qu'ei un gasconisme. Aquò n'ei pas impossible, totun pòc probable. B'ei mei probable lo romanç pirenenc qu'adoptè lo mot francic conservat shens nada f iniciau, com lo mot ronse en neerlandés ancian. La grafia restituida mei logica qu'auré d'estar *arronçar peu mot catalan, aranés e biarnés , e *arroncilhar peu mot deu gascon generau. Las estelas (*) que n'i son sonque tà raperar que, per mei corrèctas que'm poscan semblar, aqueras fòrmas graficas non son pas las admesas e qu'emplegar-la que vse'n haré pèrder punts a l'scrabble.
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada