Passejada peu país maritim deus vutres

Puja que pujaràs...



Las cavitats o tutas com aquesta que i son fòrça nombrosas en aquesta paret calcaria e que serveishen d'abrics taus vutres qui i nidifican en genèr en tot utilizar quauques brancas. Adara qu'èm en plen sason d'eclosion e non cau pas apressà's deus nids tà non pas desrengar los cobles.




La pena de Santoña, sia lo "Monte Buciero" deus geografs, a la vista. Qu'ei de bon arreconéisher dab las duas bonhas arredonas mes hautas.


Qu'avem un punt de vista magnific sus la plaja de San Julián (Liendo) au prumèr plan e sus la baia de Laredo-Santoña au hons. Que's pòden véder Santoña dab la soa "peña" (pena) de las duas bonhas, com las d'un camèu, e l'extremitat (El puntal) de la plaja de Laredo. La plaja de Laredo qu'a tres noms. Qu'ei coneguda com El Arenal, o com El Sable qui ei la version afrancesada d'El Arenal qui remonta au sègle 19 quan la borguesia laredana pretenèva parlar francés e enviava los sons mainats a estudiar a l'escòla salesiana de Baiona. Lo nom d'el Sable ei tostemp viu au dia de uei, enqüèra que pòc utilizat. La plaja qu'ei autanplan coneguda com la plaja del o de la Salvé. Salvé qu'ei probablament ua deformacion populara de Sable per influéncia deu latin de glèisa : los mainats de la clasa populara laredana estudiavan a l'escòla deus Trinitaris, a Laredo, que non a França. Lo quite nom de Laredo poderé derivar deu roman vielh glaretu, o sia la plaja de sable o de glarèr (en realitat de sable fin, 5 km de longor, la mes longa de la còsta cantabrica).

Au hons tot, darrèr Santoña, que's deishan endevinar las colinas de Noja.

Lo prumèr vutre

A mesura qui pujavam au travèrs deu macís de la Candina, los crums que s'estavanivan tà deishar plaça a un cèu de mes en mes blu. Passèm per un correder enter parets de quarsita, m'arrestèi davant un horat d'on se podèva contemplar la punta de Sonabia, qui coneishem locaument coma La Ballena (la baleia). Lo pretèxte entà estancà'i qu'èra de'n préner una fòto, en realitat qu'avèvi sustot besonh de tornar gahar l'alet.



Mes haut, que tornèm trobar lo bòrd de la galihòrça dab la mar a l'enbaish. Just a la hautor nòsta, que podèm contemplar un magnific vutre qui pujava au dessús de l'aiga en planant.

Un rendetz-vos

Mes de quate cents mètres de desnivelat per un caminòt arrabent qui serpenteja au demiei de l’euseda, deishant apercéber lo teishut verdiós de la mar de Gasconha: non cau pas èster sensible au vertigi ! Èram a caminar de cap au som deu mont Candina, acompanhats per un par de naturalistas bilbainés qu’avèvam rencontrat a la botiga d’Oriñón. N’avèvam pas crotzat arrés mes durant la nòsta pujada a despièit de las vacanças de Setmana Santa. Lo temps qui mercandejava drin, qu’avèva probable retienut los rondalejaires a casa.

Los vutres qu’èran de volada. En sortir deu restaurant, suu camin qui miava tà la plaja de Sonabia, que n’avem vist prumèr un gessit tot sobte de la linha de la cresta, lèu seguit per dus autes puish per un arramat qui la montina semblava escopir deu son piet . Que’n comptèi tretze o quatorze qui planavan au dessús nòste. Alavetz ua question que’s hiquè a’m tarabustar: e’us vederam de près un còp en haut ? O serà un rendetz-vos mancat ?