Mes de quate cents mètres de desnivelat per un caminòt arrabent qui serpenteja au demiei de l’euseda, deishant apercéber lo teishut verdiós de la mar de Gasconha: non cau pas èster sensible au vertigi ! Èram a caminar de cap au som deu mont Candina, acompanhats per un par de naturalistas bilbainés qu’avèvam rencontrat a la botiga d’Oriñón. N’avèvam pas crotzat arrés mes durant la nòsta pujada a despièit de las vacanças de Setmana Santa. Lo temps qui mercandejava drin, qu’avèva probable retienut los rondalejaires a casa.
Los vutres qu’èran de volada. En sortir deu restaurant, suu camin qui miava tà la plaja de Sonabia, que n’avem vist prumèr un gessit tot sobte de la linha de la cresta, lèu seguit per dus autes puish per un arramat qui la montina semblava escopir deu son piet . Que’n comptèi tretze o quatorze qui planavan au dessús nòste. Alavetz ua question que’s hiquè a’m tarabustar: e’us vederam de près un còp en haut ? O serà un rendetz-vos mancat ?
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada