Un messatge relaxant

Parlar gascon e catalan qu'ei plan beròi, mès a còps los circuíts neuronaus que s'entermesclan de mala faiçon e feneishen per hè's nodets e çò qui sòrt de tot aqueth mescladis n'ei pas mes ni l'un ni l'aute. Que'm brembarèi tostemps d'ua borricada que hasoi, o miélher dit, que digoi, un còp qui anèi tà Barcelona, bèth temps a. Qu'èri a l'otèl e que demandèi a la minhòna de la recepcion: "No hi ha cap messatge per a mi?". La gojata que'm mirè ua estoneta, un shinhalon suspresa, e, prenguda d'un hami a penas retengut d'arríder, ce'm hasó: "em sap greu, no som nosaltres els qui s'encarreguen dels massatges en aquest establiment". Jo que vadoi mes arroi que la tavalha de la tanta Maïté. Mès que'm podetz créder, adara si que sèi quin se cau díser!