dissabte, 17 de gener del 2009

Cinc çambas tà un dissabte d'ivèrn

Ben pòcs son los aires qui m'esmaven tant com las çambas (zambas), ua dança nostalgica tipica de la província argentina de Tucumán. Las de l'arregretat mèste Atahualpa Yupanqui que m'acompanhan en tot arresoar en cap quan e'm passegi solet, un pòc deprimit, per las "carrièras" de Tolosa. La çamba qu'a ua particularitat: que't hè sentir miélher quan e pateishes de l'amna. Que't sufeish de cantar-la, veiràs...

Aquiu n'as ua de cantada, la zamba del grillo.




E se't tròbas peu camin ua çambeta perduda, balha-li un pòc d'amor, qui sap, n'anarà pas herida per aqueris camps en tot patir, aufreish-te-li lo còr tà que contunhe de cantar la beror d'aquera tèrra e que, si la vita't tustèsse, la çamba posca èster lo ton consolèr.


Découvrez Atahualpa Yupanqui!


Pena de còr, pena d'amor, a cada pena, ua çamba :

Découvrez Atahualpa Yupanqui!


L'agòr e la soledat que pesan: tà i sobrevíver, ua çamba que't cau zonzonar...

Découvrez Atahualpa Yupanqui!


Qué e's passè lo sèt d'abriu tà que'n hasosse ua çamba? Sèi pas, mès que'n demora l'aire dab lo son títol: la siete de abril. Ua dança plan nostalgica, plan trista: ua çamba, qué. Aquesta, dilhèu, serà la mea preferida.