Ua lengua particularment vulgar.

Normaument, los adjectius derivats deus mots latins en -aris aurén d'èster epicèns. Qu'ac son demorats atau, per exemple,  en francés (los en -aire: vulgaire, populaire, scolaire, non pas los en -ier: particulier, -ère), en castelhan, en catalan e en aragonés. Qu'ac èran tanben en gascon d'autes còps:  lengua vulgar (e non pas *vulgara). Enqüèra uei lo dia, la cigala podanar  qu'ei lo nom balhat tau criquet qui a la maishanta costuma d'ac "podar"  tot pertot on s'i pausa. Jan Lafita (lo Gran) que pensa las formas femeninas *particulara, *militara, *escolara etc que son barbarismes  qui caleré espudir e remplaçar per particular, militar, escolar (m/f) etc. Jo que soi  d'acòrd. Totun, lo qui decideish non soi jo. En tot cas, non cau pas considerar com incorrèctas las formas femeninas epicènas deus adjectius en -ar. Que son correctissimas. Los doblons en -ara, de formacion mes recenta, que son mes probablament tolerables pr'amor que son d'us generau en la lengua d'uei lo dia. E dilhèu e cau tornar escríver que la r finau  ei generaument muda en gascon? Qu'ei lo cas dab los nòstes adjectius en -ar. L'adjectiu "militar" que's pronóncia exactament parièr com lo vèrbe "militar".

EDIT: Un legedor saberut e occitanista que m'escriu tà s'estonar de l'estructura de la frasa:
1- Jan Lafita (lo Gran) que pensa las formas femeninas *particulara, *militara, *escolara etc que son barbarismes  qui caleré espudir e remplaçar per particular, militar, escolar (m/f) etc.
E que'm demanda : on ei passat lo "que" de pensa? E que'm corregeish en bèth me prepausar duas possibilitats:
2- Jan Lafita (lo Gran) que pensa que las formas femeninas *particulara, *militara, *escolara etc e son barbarismes  qui caleré espudir e remplaçar per particular, militar, escolar (m/f) etc.

3- Jan Lafita (lo Gran) que pensa que las formas femeninas *particulara, *militara, *escolara etc que son barbarismes  qui caleré espudir e remplaçar per particular, militar, escolar (m/f) etc.

Bon, que't me cau raperar  en gascon, que podem evitar de botar lo "que"  coordinaire quan  ei seguit per lo "que" enonciatiu o per "non...pas" o "ne...pas".

Ueratz uns exemples tirats de la pèça de teatre Lou Bartè de Cesari Daugé qui soi a tornar de liéger. Daugé qu'èra un escrivan gascon (1858-1945), hilh d'Aire de Tursan, majorau deu felibrige. Qu'estó l'autor d'ua gramatica gascona (1905) reeditada per l'Eric Chaplain (grammaire élémentaire de la langue gasconne,  2010). Las citacions que son en la grafia emplegada per C. Daugé (o sia la grafia elaborada per Edouard Bourciez tà l'Escòla Gaston Febus):

A- m'estoune ne sàbis pas aco (p. 7)

B-..e qu'a bère pause n'é pas mey nôbi enta damoura ores e ores deban lou miralh ( p.7)

C- Que cau toutun dìse cauquecop mama qu'a paciénce coum un gat coan s'escoude (p. 9)

D- Jo que sèy  lou Bartè que croumpera... (p. 31).

Taus qui non son pas acostumats a la grafia febusiana, que vse'n balhi ua version en la grafia mia:

A- m'estona ne sabis pas aquò (sabis: present deu subjontiu deu vèrbe saber, forma occidentau en -i)

B- e qu'a bèra pausa n'é pas mei nòvia entà damorar òras e òras devant lo miralh (é: forma locau de ei / es)

C- que cau totun díser quauque còp mama qu'a paciença (paciéncia) com un gat quan s'escauda.

D- jo que sèi lo Bartèr que cromperà...

Tà tornar tà las nòstas frasas, las solucions 1 e 2 que son egaument corrèctas,  mentre la solucion 3, per corrècta que posca èster suu papèr, qu'ei pesugassa e d'evitar.