Lo lop quan volè se har còier la vianda (Conde de la Lana Grana)

Qu'i avè un còp un lop qu'avè gahat ua aolha. E se l'avè benlèu tota chapada, li'n demorava pas mès qu'ua giga, quan se va avisar d'ua lustror que clarejava hens la nueit, lunh, lunh, au hons de la lana: qu'èra la lua que vadè; puntejava au radís deu bròc.
- Tè! ce ditz la bèstia, n'i a que hèn huc, lahòra! Se n'aprofitavas? Qu'as tant entenut díser que la carn de chòca qu'èra mèi minjativa cueita que cruda: adara que vas saber s'es vrai.
E que se sèita aquí suu cuu, tot quilhat, se bota a har arrajar la soa giga, plan parada de cap en 'queth chac de huc. De temps en temps, balhava un nhac.
He! ce disè, tròbi pas guaire diferença. Hèm còier!
E s'i tornava méter. La virava d'un estrem, la virava de l'aut. E totjamèi que gostava. Hit atau ua bèra pausa.
- Bò! bò! ce ditz per la fin, me'n harti! E! Serí enqüera ací doman matin! Tot açò son pegaus. Sui com pair, tant l'estimi cruda com cueita.
E s'avalèt son tròç de vianda, e se n'anot, per sus la lana, cercar d'autas plegas. E qu'a totjamèi contunhat de minjar la vianda cruda.
Crosic-crosac
Mon conde acabat.

Conde arreculhit per Félix Arnaudin, parlar de Labohèira dens la Lana Grana, la gràfia qu'ei de Robert Darrigrand.
Notatz lo preterit perifrastic deu vèrbe avisà's format dab anar: "quan se va avisar" metut per "quan s'avisèt". Aquesta forma deu preterit, tipica deu catalan, qu'ei tanben perfectament correcta en gascon, enqüera que pauc emplegada uei lo dia. Anar + infinitiu qu'indica meslèu un futur pròche: "adara que vas saber s'es vrai". En catalan, l'addicion d'ua "a" enter lo vèrbe auxiliar anar e l'infinitiu permet de distinguir los dus temps: "si no fa res, va a caure" / "va caure del llit quan era jovenet".
Quauquas formas deu parlar lanusquet: lunh: luènh; huc: huèc; vrai: vertat (vrai que vien de verai, paraula classica en gascon), totjamèi: tostemps, sui: soi, sòi, sò...Notatz tanben las formas lanusquetas deu preterit simple: hit (de har), avalèt, anot...