Non, lo men blòg n'ei pas mort

Amics legedors, auratz arremarcat, sens cap de dobte, que lo men blòg s’ei estancat ua bèra pausa . Non, non, n’èri pas enqüèra en vacança ! La rason n’ei pas aquesta . Que n’èi ua auta, e de las bonas. Que’m soi trobat un professor d’occitan. E òc, d’occitan, que n’èi besonh. Que hè vint ans que vivi a Tolosa, e non soi quitament pas capable d’alinhar duas frasas correctas en la lenga de Tolosa. E parlar en gascon a ua persona qui m’arrespon en lengadocian, eh ben, que pòt semblar un pauc colhon, mès n’i arribi pas. Aquò que’m provoca com un blocatge dens los circuits neuronaus. Los mots no’m vòlen pas sortir o quan ac hèn, que son …en catalan. D’acòrd, catalan e lengadocian son bessons, mès totun…que hè desordi. E aquò que’m pausa un problèma. Doncas, tà ajudà’m a me’n sortir (ei grèu, doctor ?), que’m soi trobat un professor d’occitan (lengadocian) qui vòu plan s’ocupar deu men cas. Mei exactament ua professora. Que soi plan motivat. E com a mei, e'm la tròbi plan agradiva e charmanta, la mea professora, aquò que t'ajuda plan tà assumir la regularitat necessària tà progressar! Sonque lo temps me manca, e lo blòg ne pateish un chic.