diccionari català-occità occitan catalan.

Au men pòst precedent, que mencionèi lo diccionari occitan-catalan de C. Balaguer e P. Poujade. Aqueth diccionari qu’ei "biglossic" per la part occitana, qu’ei a díser qu’emplega au còp lo lengadocian e l’aranés. O mes exactament qu’ei biglossic desequilibrat : qu’emplega mes que mes lo lengadocian dab quauques concessions tà l’aranés.

De hèit, l’aranés i ei fòrça mautractat en aqueth diccionari. Com ac soslinha Aitor Carrera au son libe « Entre dues frontères »
« Qu’ac podem díder d’ua autra manèra, se volem : ena segona partida deth diccionari, aquera qu’a es entrades en occitan, non ei cap possible de distinguir çò qu’ei aranés de çò que non n’ei. Que n’i a pro de campar ena lista des mots damb ua –h iniciau – que non pòden èster lengadocians – entà véde’c ; non i a merques territòriaus…Se bèth un non sap qu’en aranés fòc ei huec e qu’er article definit deth gascon administrativaments peninsular deuant d’ua h- ei eth, va a pensar qu’èra manèra de díder alto el foc en aranés ei alt-al-f(u)òc o cessatz-lo-f(u)òc.
De còps semble que s’age ajustat es informacions araneses a un diccionari preexistent qu’auie equivaléncies entre eth catalan e ei lengadocian. Era preséncia der aranés qu‘ei superficiau. Non i a ua vertadèra arrecèrca des equivalents aranesi des mots lengadocians, ne tanpòc ua preséncia regulara des particularitats gascones mès elementàries. »


A mes, la part gascona, mes que mes aranesa, que sembla tirada sonque deu petit diccionari de F. Vergés. Totas las pecas e mancas – hèra nombrosas- qui’s tròban au diccionari de Vergès que’s tornan trobar en aqueth diccionari occitan-catalan, com ac arremarquè Aitor Carrera. E au diccionari occitan-catalan, la prononciacion deus mots aranés que i ei massacrada, particularament quan s’ageish de la n finau. Los autors deu diccionari que’s pòden trufar de la grafia gascona de Coromines dens l’abans-díser, mès l'agossen emplegada eths medishs, non serén pas caduts de cap dens los tracanards presentats per la grafia classica occitana (mal)adaptada tau gascon. E non, la nòrma grafica deu gran Coromines no’n hè pas un separatista gasconista com ac escriven los autors deu diccionari. Separatista gasconista, Coromines non n’èra pas. Simplament, la grafia occitana aplicada au gascon qu’ei inacabada, e las errors foneticas nombrosas d’aqueth diccionari ac demòstran ampliament. Qu’ei pecat n’estó pas estat revisat per un bon coneishedor de l’aranés !!!

De paraulas gasconas non-aranesas, n’i a ben poquetas, quasi pas, e semblan enqüèra gessidas deu diccionari Vergés. Ac èi dejà dit : lo diccionari Balaguer-Poujade non serà de nada utilitat tà virar las òbras de Manciet en catalan. Gascon, passa ton camin, n’i a pas arren a véder !!! Per contra, i trobam tot un arramat de variantas dialectaus lengadocianas coma nuèch, nuòch, nuèit, o l’article tolosan le ( !) , çò qui confirma aqueth diccionari, en lòc d’occitan, qu’ei en realitat catalan-lengadocian lengadocian-catalan dab quauques mencions aranesas tractadas com se la lengua nacionau d’Aran estosse un dialècte deu lengadocian. Los Araneses apreciaràn.


Non tròbi pas que mesclar lengadocian dab un pòc d’aranés dens un diccionari solet e sia ua idea tan bona. Que guanharem en tot aver un diccionari aranés-catalan catalan-aranés, o mes largament gascon-catalan, catalan-gascon, dab las fòrmas emplegadas en aranés ben indicadas aus dus sens.