dissabte, 12 de gener del 2013

La confusion deu sacpipaire

Ua dificultat dab lo repertòri dançaire de la sacpipa (la cornamusa suedesa, säckpipa en suedés) qu'ei los noms deus tròçs de musica.  Generaument, lo dit tròç n'a pas nat títou: se la dança ei ua "polska" recuelhuda peu, o apresa deu, sénher Lars Olsson, per exemple, que serà aperada simplament "polska" segon (efter en suedés) Lars Olsson, e pro. Totun,  non cau pas pas con·hóner la polska efter Lars Olsson dab la polska efter Olle Larsson ni la hamburska efter Erik Persson dab la hamburska efter Pehr Erikson! Non m'i escadi pas tostemps, la vertat. Urosament que i ei lo gånglåt efter Dal Jerk, eh! Aqueth qu'ei aisit de brembar-se'n (en esperant que lo diu deus sacpipaires e'ns perdone lo pecat de marrida pronóncia).

Remarca, lo risc de confusion n'ei pas reservat sonque tau sacpipaire. Entau bohaire, qu'ei tot parièr. Que soi a parlar de çò qui èi vivut! Qu'ac citi:

"Bon, pichòts, plan que l'avem, la pòlca d'Usèste, adara que vam tribalhar ua seguida de tres rondèus en suenhant l'encadenament enter los diferents tròçs. Pensatz aus dançaires, non cau pas copar la cadéncia, respectar-la que cau. Començaram peu dusau rondèu de Clément Darmagnac, seguit peu rondèu de Lalanne, enfin, Lalanne, que voi díser lo pairan, eh!  Pas lo Francis, ah, ah!!! E acabaram peu rondèu trenta-un d'Alexis Capes.  Joanòt, avisà-t'i, qu'èi plan dit lo trenta-un, pas lo quate ni lo tretze! ".

Lo problèma qu'ei, a jo, los títous d'aqueth escantilh no'm soan pas guaire. Que non son sonque deus aires que'm brembi, pas guaire deus noms, e enqüèra mensh quan ne'n son pas sonque numèros. Lavetz, que soi sovent obligat de deishar passar ua o duas mesuras, en hant soar sonque ua nòta de bordon, tà avisà'm de quin trocet e's tracta.Tà l'an 2013, qu'èi presa la resolucion de har l'esfòrç d'apréner los noms deus trocets, quan no'n serén sonque numèros o mots en suedés.

Ua polska ensenhada per Olle Gällmo (qui ei lo men professor de sacpipa per l'internet, mercés tad eth):


Un "brudmarsch" (lit. marcha de nòça):


 Aqueth rondèu qu'a un nom, totun! Lo nid de la lèbe, d'acòrd (un aute mercés tàd Adrian Villeneuve, dab loquau bohi au sac, tot dijaus au Centre Occitan de Musica e Danças Tradicionaus).


E lo rondèu qui segueish, b'ei un de Clément Darmagnac! Totun, quin serà,  lo un o lo dus?
(un gran mercés taus co-sòcis e amics deus Bohaires de Gasconha).
 

4 comentaris:

Olle Gällmo ha dit...

Hello Joan,

Swedish tune names, and personal names, can indeed be confusing! I also mix up Erik Persson and Pehr Ericsson sometimes. Erik Persson was a bagpiper, Pehr Eriksson was a fiddler.

Olle Gällmo

Joan de Peiroton ha dit...

Hello Olle!
I have always been wondering why there were so many he-musicians and so few she-musicians. Bagpiping, in particular, seemed to be a male-only activity, anywhere. This has changed fo the good, and nobody will complain.

Olle Gällmo ha dit...

It is beginning to change I think. Most pipers in most countries are men, with some notable exceptions. Estonia for example. But when I gave a course in Germany in November, the men were in minority. And when I played at Chateau d'Ars in 2011 I met a *lot* of female pipers.

Of the pipers from the 19th century we know of today in Sweden, only two were female (a mother and her daughter - both emigrated to USA). But there are stories of other female pipers from that time, we just don't know who they were.

Joan de Peiroton ha dit...

Thanks for reminding me Estonia! Well, "remind" might not really be the right word, actually. I knew absolutely nothing about the Estonian bagpipes, I've never heard of it before, I have just started fullfilling my curiosity thanks to Good Ol' internet. Sounds interesting, not to mention the beauty of the Estonian ladies piping in traditional suits.