On òm apren quin ei estat possible que lo gascon e sia vadut la lenga deu Joan deu Peiroton

La question qui tua: E quin se hè qu'escrives en occitan, tu? D'on ès?
Ben non, non soi pas occitan, jo, ni gascon, ni catalan. Que soi PARISENC. Ah mès atencion! Pas un parisenc per escàs, aquerò plan que non!!! Un parisenc vertadèr de vertat. Enfin, qu'ei a díser qu'èri parisenc, parisenc d'origina, qué. Ma pair qu'èra d'ua vielha familha orleanesa e ma mair de París medish. En Occitània, non soi pas sonque un tribalhador immigrat. Totun, qu'èi passat mes de vint annadas a Tolosa, aquò que comença de comptar. E s'escrivi en gascon e pas en lengadocian, n'ei pas la mea fauta. Tè, que'm ves vau racontar quin se hè que parli gascon, compreneratz miélher après. E, non sèi cap s'avetz arremarcat mès que'm senti l'amna drin rimalhaira per aqueras passadas. Adonc, la mea istoèra, que la ves balharèi en vèrs. N'aurèi pas lo prèmi Nobel tad aquò, segur, totun que'm serèi plan divertit. Aquò b'ei çò qui compta, non?
Donc, endavant!

Lo hat de la Dauna

Que seguivi de maitin a sorelh lhevant,
enter parets peirosas d’es.hlors ornadas
on dromivan heuguèras d’argent orladas,
la senda rabenta qui pujava ‘ndavant.


Quin caminòt mes polit qui serpejava
en seguint corbas esberidas deth torrent!
Ath miei d’un lheit d’arròcas rotlant e corrent,
De cap aras pradas, eth pas que’s hodejava.


Ath hons dera gòrça, eth gave cantava
en lenga gascona son arsec arraujós,
quan tot sobte e gessí un aire gaujós
d’ua beroja dauna qui m’encantava.

“Ei, vos, la-baish, sharmanta bugadèra,
qui tant de d’òra, dab votz de cristau, cantatz,
e’m podetz explicar quins son aqueris hats
Se per aquò n’ei pas vos demandar hèra ? »

“Que canti, ç’arrespón, entà aunorejar
çò deth mes preciós : era lenga gascona!
Ara que m’avetz audida, que m’estona
que gausatz enqüèr’un còp francimandejar!”

Ara que sabetz perqué aqueris versis
e son ena lenga deths monts e deras vaths:
Qu’ei ua hadeta qui’us s’an tots adobats
tath praube Jan deu Peiroton, hilh de París.