Açò no és ni un blog ni un bloc sinó un eixpuig.

D'ara endavant, açò non serà ni un blòg ni un blòc mès un eishpuèch.
Perqué un eishpuèch? Pr'amor que n'avoi la revelacion durant ua nueit passada. N'oblidetz pas que parli la lenga de la Senta Verge de Lorda, aquò que't procura quauques avantatges (o inconvenients, tot depen deu punt de vista) sus la rèsta deus mortaus.

Èra per ua nueit fresqueta de prima. Hasèva ja quauques òras qu'eram au lheit. Tot sobte, qu'estoi desvelhat per ua votz de dauna qui cridè:

"Eishpuejaire! Eishpuejaire!"

Que'm soi tornat deu costat de la mea esposa tà la díser que n'èra pas lo moment de delirar, en plea nueit, totun, enfin qué, un pòc de pietat, mèrda. Mès non, dromiva ben tranquillament, la praubeta. Alavetz que'm soi dit: Joanòt, que i a quauquarren que non va pas tròp plan. Puish que'm hiquèi a sajar de trobar lo som. Totun, n'èri pas briga adaise! Per mes que cambiavi e arrecambiavi de posicion, virant d'un estrem a l'aute, n'arribavi cap a m'adromir.
Qu'èri a punt de m'i escàder quan, tot sobte, la votz e's tornè hèr:

"Eishpuejaire! Eishpuejaire! "

"Hilhdeputa, ce'm pensèi, non poderam dromir aciu, pro qu'ei pro, tròp qu'ei tròp."
Que'm getèi en dehòra deu lheit, plan decidit de hèr carar aquera dauna, quina que sia.

L'encontrèi dens lo salon, tota vestida d'ua rauba longa de colors blua clara e blanca. Que's tienèva ben quilhada, fièra e autiva, sus l'aquarium de las zebretas (Danio rerio, notaratz qu'aqueth ex-blòg, ara eishpuèch, qu'a la pretension d'estar educatiu tà las massas popularas).
Que hasoi:
- Qui ètz vos, tà'vs pregar, per on ètz entrada e qué i fotetz, sus l'aquarium de las zebretas?

- Qu'entri per on volhi, ç'arresponó la dauna, e que'm soi pausada sus eth aquarium per'mor qu'ei eth lòc mes caud de tota era maisoada, be la se pela, a vòste! Que sòi er' immaculada concepcion, e't sona?

"Diubibant! Miladius! Qu'èi tròp hòrta, aquera!!! ce m'exclamèi a votz ben hauta, tot estabornit. Puish, cop sèc, que m'imaginèi lo piéger: e's desvelhèsse la Peirotona, serí plan empataligat, tè!!!

- Malurosa!!!, ça la disoi, ara a shualinas, e'm voletz doncas crear miscaps dab la dauna d'aquera maison? Qu'ei judiva, era.

- Me'n foti, ç'arresponó la dauna, jo tanben que sòi judiva.

"Malaja, doble malajas, ce´m pensèi en tremolant d'orror, duas judivas a casa, quin malastre!!! La peleja qu'ei assegurada, quin malur, ayayay!!!" Aquerò qu'èra tròp ...

La dauna, en véder en quin estat e m'avèva hicat, que prengó ua votz tranquillizanta:
"Non te'n hascas pas, non sòi vienguda tà fóter eth bordèl ena casa tua. Era Peirotona qu'ei a drómer, non se desvelharà abans eras aubetas. "

- Alavetz, qué'm vau l'onor de la vòsta visita, se poish vos demandar?
- Segur. Ja saps que i a un conflicte enter eths catalans de la catosfèra tà saber coma escríver blòg, vertat?
-Òc-ben, òc, mès n'i soi pas per arren, jo.
- Nani, nani, plan segur, mès tu que parlas a l'encòp eth gascon e eth catalan, e doncas, que t'avem causit tà difusir eth messatge virginau, enqüèra que sias un fotut paganàs!
- Ah bon? E de qué donc voletz hèr precisament dab lo catalan? Lo desbloguejar o desbloquejà'u ?
- Eths dus, mic, blòg coma blòc, no'us cau cap mes utilizar, que hè fòrça lèd e non ns'agrada bric a nosatis.
- Ah? E quin nos cau díser, alavetz?

Tot sobte, la cara de la dauna que s'illuminè e era que disó:
"En vertat, en vertat, que cau que vs'ac disi:
ni blòc, ni blòg non vos cau cap mes emplegar,
Eth mot corrècte sonque serà, que serà..."

La dauna que marquè ua pausa, que semblè trantalhar. Alavetz, que sortí un paper deu son descoletat, i après s'aver metudas las clucas suu nas, que lejó:

- "Eth mot ganhant qu'ei EISHPUÈCH en gascon, sia EIXPUIG en catalan".

(Aplaudiments)

Alavetz, au davant men, darrèr la dauna, que vedoi, bocabadat, la paret deu men salon se soslhevar coma s'estosse un ridèu de teatre. E que'm deishó descobrir ua scèna on s'i mostrèn dus tipes alats, l'un que tienèva ua mandolina, l'aute ua guitarra. E, davant lo vòste servidor incredule, que's hiquèn a cantar "on the banks of the Ohio" en tocant cadun lo son instrument. Jo qu'èri un pòc decebut, qu'esperavi meslèu un concèrt de Nadau, mès, qué voletz, la dauna semblava encantada...E atau qu'èra.



PS A penas publicat aqueth messatge, qu'èi recebut un mèl de Montauban me disent que "en occitan, valià mai escriure eishpuèg o eispuèg, que non pas eishpuèch". E un aute de la Ciutat de Mallorca me disent que "açò era un eixpuitx i no un eixpuig". La vita contunha, qué.