En gascon !

Perqué escrives en gascon?

Quant de còps m'an pausat aquera question?

E la responsa que sort, tostemp parièr: pr'amor que m'agrada. La lengua gascona qu'ei la qui m'agrada, qu'a lo shuc de la montanha, deus malhs, deus gaves, de las encantadas, deu pinhadar, de la mar grana, de las andadas qui clacan sus la grèva. Jo qu'èi besonh d'era e era qu'a besonh de tots nosautes. Qu'ei l'amna deu país, non la cau pas deishar morir.


Montaigne ns'ac escrivó: qu'ei aquesta e nada auta.


E que'm brembi d'aqueth poèma deu regretat Mossen Josèp Condò Sambeat (mercés au hilh deu País):



En Plan de Beret neishuda
Totafèt jo sò aranesa
Mès despús m'hèsqui francesa
Per qu'en França voi morir.

Quan eth Pònt deth Rei travèssi
Que'n só de plan desesperada,
En véder-me destarrada
Dera mia nacion!

Mès de còp me reviscòli,
Recupèri era alegria
E me tròbi en casa mia
En sénter parlar en gascon.


Quan parlar ara gent enteni,
Tot eth mèn amor les dongui,
E contenta entre eri estongui,
E les comenci a parlar:

-"Gascons de França e d'Espanha,
Visque era lengua gascona!
Mentres jo serè Garona,
Eth gascon non morirà!"

-"Eth parlar que jo vos dèishi,
Com ua pèrla, sauvatz-lo,
Com un bèth jardin, sauclatz-lo...
Non cambietz!...Tostemp gascons!"

Adonc, tant que Garona e serà Garona, que continuarèi d'escríver en gascon.