La boha

Ger ser, qu'anèi tau conservatòri occitan tà seguir lo men prumèr cors de boha. Lo men professor qu'ei lo Sam, un gojat viengut de Taiwan, especializat en etno-musicologia. Ben òc, que coneishi d'Occitans qui jògan de la quena e deu charango, eth qu'ei un chinés qui tòca la boha, aquò b'ei plan naturau, finaument!
N'i èri pas tot solet, que i avèva lo Laurent : un bohaire de detz ans qui avè dejà au comptadèr 4 annadas de practica de cornamusa, dont duas a Lilla, mès en Flandres n'èra pas la boha gascona, clar. Com e'm trobava simpatic, que'm liurè quauques conselhs utiles de saber de tira. I avèva tanben dus faus-començants e un aute començaire vertadèr coma jo.
Lo prumèr cors qu'èra consacrat a se presentar e a presentar l'instrument. A la fin, los dus començaires èran tot juste capables de produsir un son comparable au crit fièr de las aucas sauvatjas migrant de cap tau lor país d'ivèrn.
Un còp a casa, que hasói ua demonstracion a la mea hemna. Era, en audir lo brut auquenc qui non manquèi pas de produsir, que'm demandè, plegada d'arríder, si non èri jo lo qui hasó la banda-son deu film "lo pòble migrator" :-(. Puish, la totau: lo hilh qu'arribè. Avisant la boha, ce digó: "chouette, une boha, ça tue!" , puish que's hiquè a bohar dens ua boha peu prumèr còp dens sa vita...Que nse'n sortí ua beròja melodia, dab totas las nòtas ben claras...N'i a qui son mes dotats que d'autes!!!