Plasenta, au còr d'un bòsc, que drom la hont perlida
Devath los vèrns sancers e los aubars bronchuts,
E l'ompra blura cai dreta deus pins branchuts,
Emparant l'escosor de l'estiu, esmalida.
Un petit senderòt pigalhat de cocuts,
En tot virabocà's menha a la hont polida,
Cada matin qu'i beu la bruna Margalida
E qu'audeish eishiclà's los roishinons aluts.
Lo corsatge badant, tau coma ua miugrana,
Pènusa, cabeder torclat, que pren la bana
Que gorgolheja en tot plenhà's plan doçament.
Qu'eishuga, sus son cap, dus gots d'aiga de ralha
E, davant la hont fresca e clara on se miralha,
Qu'alisoa sons peus espeluishats peu vent.
François de Lartigue (1892-1914)
François de Lartigue qu'èra d'Armanhac, on los sons pairs èran agricultors. Qu'avèva causit d'escríver los sons poèmas en koinè gascona e non pas en son parlar armanhaqués. La guèrra de 14 se l'emportè plan tròp d'òra, ailàs. Los sons poèmas qu'estón publicats en 1920 dens un recuelh titolat "Arrajadas gasconas" .
PS: M'an reclamat per corrièl ua virada deu poèma en catalan. Doncas, aquiu que l'avetz, drin bruta, mès aquò rai. Çò qui cau léger qu'ei la version gascona.
Plaent, al cor del bosc, hi dorm la font perlejada,
Sota dels verns robusts i dels salzes nuosos,
I l’ombra blava cau recte dels pins brancallosos
Emparant la cramada de l’estiu, molestadora
Una petita sendereta, sembrada de flors
En fer voltes mena a la font polida,
Cada matí hi beu la bruna Margarida,
En sentir els rossinyols pitejant.
El cosset badant, així com una magrana,
Descalça, capçana al cap, agafa el càntir
Que fa gloc gloc en tot omplir-se docetament.
S’eixuga, al cap, dues gotes d’aigua glaçada
I, davant la font fresca i clara on es miralla,
S’allisa els cabells despentinats pel vent.
1 comentari:
E que Françès es un poèta de la prumièra borra , e qu'encara comprènguèri pas tot. Aital te'n done çò que comprenguèt dins mon occitan del mitan.
Plasenta al còr d'un bòsc que dòrm la font perduda?
Sous los vèrms (sancers? mascles ) e los aubres brancuts.
E l'ombra blava drècha dels pins brancuts ;
Aparant la calorassa de l'estiu, socitosa,
Un pichòt vial semenat de cocuts ,
Tot en virolejant mena a la font polida ,
cada matin qu'i bèu la bruna Margarida .
E qu' i ausis sisclar los rossinhòls alats.
Lo corsatge badant, tal coma una miugrana (qu'un polit imatge)
Pènusa, cabedièra torçuda , que pren la cançon ? que cascalhèja tot en emplenat doçament .
Qu'eissuga sus lo cap doas gotas d'aiga de (ralha)?
E dabant la font frèsca e clara ont se miralha ,
Qu'alisa sos pelses espelucats pel vent.
Mas te cal donar la revirada en occitan central non?
Publica un comentari a l'entrada