La linha Madrid-Quito (environ 11 oras de vòl dens aquesta direccion) qu'ei desservida per Iberia. Com ac disèvi, l'aterrada a Quito n'ei pas tostemp aisida e que pòt pausar quauques problèmas a còps. La pròva: en 1977, los pilòts deu Miguel de Unanumo que la manquèn e l'avion qu'acabè la soa corsa en dehòra de la pista:
Senon, l'aterrada que't hè quauquarren coma aquò:
Qu'avèvam l'impression d'aterrar en plea vila. E quan las arròdas de l'avion e comencèn a arrebombir sus l'asfalta, que'm tornèi pausar la question qui m'obsessionava: "perqué e'm soi vienut pérder ací, a Quito?"
Dehòra que plavusqueja.
A l'aeropòrt, qu'ei la horrèra abituau. Prumèr trobar la valisa, en tot pregar que no's sia pas perduda. Puish cordejar tà hà's controlar lo passapòrt. Lo tip qui'm pausa tres questions shens güèitar lo men bilhèt de retorn, puish que m'espia longament shens díser arren, dab un sorríder, a mitat de curiosèr, a mitat sorneguèr, e, tot sobte que hè clacar lo tampon suu passapòrt en tot díser, de manièra drin susprenenta: "bienvenido a casa, señor".
Jo que demoravi mut, bocabadat.
Que vienèvi d'enténer la responsa a la mia question.
Passat lo portilhon de l'eishida, un còp dens la nau de l'aeropòrt, que m'i trobèi un ahoalh de monde a esperar e arcuélher los viatjadors dab crits d'excitacion e d'alegria, abraçadas e potoadas. Shens nat dobte, b'èri plan arribat!
Cap comentari:
Publica un comentari a l'entrada