La Tía Elí

Dimars, qu'anèi visitar Tía Elí.
Doña María Elisa Mosquera de Carvajal qu'ei Tía Elí per jo enqüèra que lo grad de parentatge qui ns'uneish remonta au paleolitic o quasi. Que demora dens lo barri de la Magdalena, au pè de la colina deu Panecillo (arren a véder dab la fòto de dessús, mès la fòto que m'agrada). La tia, que l'avèvi avuda au telefòn, que semblava contenta de m'audir e que m'avèva amenaçat de m'arrenegar definitivament se non passavi pas a visitar-la. Lo darrèr còp qu'ac hasói qu'èra...en 1976, mentre qu'èri de passatge a Quito, en rota enter Lima e Bogotá. Aparentament, non m'avèva pas desbrombat.
Jo que'm sovienèvi d'ua hemna sharmanta e drin batalaira. Mei de trenta ans après, qu'èra autant escricada, sharmanta e batalaira com autes còps. Dab la Tía Elí, n'as pas besonh de parlar tròp. Que parla per dus.
Qu'èra la tresau hilha - la mei joena- de la familha Mosquera y Hurtado, originària de Popayán en Colómbia. Mariá Elisa qu'avèva esposat Carlos Carvajal, un Equadorian de Guayaquil rencontrat a Bogotá. L'avèva seguit en Equador. Com era non soportava pas lo caumàs de Guayaquil, a la còsta pacifica, que s'èran installat a Quito. Qu'an avut tres mainats : Carlos junior (dit Carlito), Ricardo e ua hilha, María Teresa.
Durant lo repèish, excellent, que sajèi de'm har explicar lo conflicte deu projècte de la Lei de Aguas contra la quau las associacions indigenas e los paisans e manifestavan dab violéncia en bèth voler sequestrar los deputats deguens lo parlament. Que i tornarèi.

Lo men problèma deu lotjament qu'estó lèu resolvut mercés a la tia. "No te vayas a seguir viviendo en un hotel pa' Gringos. Mi casa es tu casa. Adelita te arreglará el cuarto de Ricardo, que se ha quedado siempre libre desde que Ricardito se marchó pa' Mayami." ce'm digó, shens trantalhar. Doncas, que serà atau. Que quitarèi l'otèl dimèrcs de matin.